Kilyos’ta Berber Hikayeleri 2005

 

Boğaziçi Üniversitesi Oyuncuları, 2004-2005 akademik yılı bahar dönemine iki farklı prodüksiyonla giriyor. İlki, metni Tiyatro Boğaziçi’ne ait Kilyos’ta Berber Hikayeleri[1], ikincisi ise Bertolt Brecht’in Aklayıcılar Kongresi adlı oyunu. Aklayıcılar Kongresi, Güney Kampüs’te, Kilyos’ta Berber Hikayeleri ise Kilyos Sarıtepe Kampüsü’nde yapılan eğitim çalışmaları sonucunda şekillenen prodüksiyonlardır.[2]

Bilindiği gibi üniversite kulüplerinin sürekliliği, kulüpçülük geleneğini ve çalışma ilkelerinin yeni katılan üyelere aktarılması sayesinde mümkün olmaktadır. Ancak söz konusu olan üniversitenin kültür-sanat ortamının uzağında kalan, ‘izole edilmiş’ bir kampüs ise; böyle bir geleneğin devamlılığından söz etmek pek mümkün değildir. Alternatif bir kültür-sanat politikası oluşturmaya çalışan BÜO’nun, eğitim çalışmalarını Kilyos Sarıtepe Kampüsü’ne taşımasının –bu kampüste sosyal ve kültürel bir canlılık oluşması ve kulübün gelecek kuşaklarına deneyim aktarımının sağlanması açısından- oldukça önemli bir deneyim olduğunu düşünüyoruz. Sürecin sonunda, yapılan eğitim çalışmaları bir eğitim prodüksiyonuna evrilebilecek olgunluğa ulaşmış ve mütevazı bir oyunla seyirci karşısına çıkılmak istenmiştir.

* * * * *

Kilyos’ta Berber Hikayeleri prodüksiyonu kadrosunda, ağırlıklı olarak Kilyos Sarıtepe Kampüsü’nde kalan yeni oyuncular ve en az iki senedir tiyatroya devam eden eski oyuncular yer almaktadır. Dar kadrolu bir prodüksiyon olarak tasarlanan Kilyos’ta Berber Hikayeleri, kadronun masa başı çalışmalarından çok oyunculuk çalışmalarına ağırlık vermesine olanak sağlamıştır. Buna bağlı olarak, kurgusal ve dramaturjik açıdan metnin orijinaline sadık kalınmış, ancak güncelliğin yakalanması için yeniden sahne üstü doğaçlamalara başvurulmuş ve oyun Kilyos’ta Berber Hikayeleri adı ile yeniden şekillenmiştir.

Kilyos’ta Berber Hikayeleri geri dönüşlerle ilerleyen mütevazı bir anlatı niteliği taşımaktadır. Bu geri dönüşlerde anlatılan ve zaman zaman iç içe geçen dört farklı hikaye, görsel-işitsel medyanın bombardımanı altında günden güne yok olan meddah/anlatı geleneğimizin yaşamaya devam ettiği belki de son mekanlardan birisinde, bir berber dükkanında, Ustura Aziz’in dükkanında kesişir. Tesadüf eseri dükkana gelen bir müşteri, bir senarist, bu berber dükkanının puslu aynasından süzülen hikayeleri dinler; hayatı ‘dizi’ mantığı çerçevesinde algılamaya alışmış günümüz toplumunun bilinçliliği, onun şahsında Aziz’in mütevazı meddah gösterisi ile bir çatışma içerisine girer.

Ustura Aziz’in de dediği gibi:

Değil mi ki aynı yaş tahtaya basıyoruz hepimiz,
Birbirimize tutunabilirsek ne ala…
Yok iteklersek birbirimizi,
Sen düş de ben kalayım diye ayakta,
Hepinizin dibi boyladığının resmidir…
İşte bu da böyle mütevazı bir kıssa:
Kafasının iki yanında
Berberin makasından kurtulan bir çift kulağı kalana…
Sürç-i lisan etti, arada biraz zırvaladı isek affola…

Barış Orak’ın anısına…

Metin:

 Tiyatro Boğaziçi

Metin düzenleme:

Büo

Reji:

Barış Sezgin, Canan Tanır, Senem Han,
Ömer Özdinç

Dekor-Aksesuar-Kostüm:

Tüm kadro

Işık-Efekt:

Duygu Çavdar, Hilmi Atıl Ünal

Afiş Tasarım:

Barış Yeldiren, Hilmi Atıl Ünal,
Öner Zafer

Oyuncu kadrosu:
Barış Sezgin, Canan Tanır, Dilek Karagöz,
Duygu Dalyanoğlu, Emrah Uysal,
Hidayet Özel, İlke Uğur, Nevzat Eser,
Ömer Özdinç, Senem Han, Sıla Tetik,
Taner Olçum, Türker Egemen Keskin